مهدی، تجلیگاه حقیقت و خلوص، انسانی بیریا و دور از هر گونه خودنمایی بود. او نه تنها از فخر فروشی به دور بود، بلکه در زندگیاش این سادگی و صداقت را عملاً ثابت می کرد. او همیشه با لباسی ساده و در عین حال آراسته، در میان ما حضور مییافت. در کلامش عمق صداقت و در رفتارش روح بلندش را میتوانستیم حس کنیم. مهدی همیشه ما را به بسیجی بودن و نزدیکی به خدا ترغیب میکرد؛ او خود مثال عملی «إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِندَ اللَّهِ أَتْقَاكُمْ» بود.
هیچگاه اهل دروغ نبود و با صداقتش قدرت جاذبهای داشت که هر کسی را به سمت خود جذب میکرد. در تمام این سالها، هیچگاه ذرهای ریا در رفتار این انسان بزرگ را مشاهده نکردیم.
وی اوایل، یک ماشین آر.دی قدیمی و کارکرده داشت و سپس به پرایدی مستعمل تبدیل کرد. با این حال، نه تنها همیشه شاد و بانشاط بود، بلکه دوستی و محبتش به سایرین در دلها شعلهای از عشق را روشن میساخت. وقتی با مهدی در کنار هم مینشستیم، خنده و نور امید در چشمانمان جان میگرفت. او حقیقتاً الگوی همگان بود؛ با خلاقیت خود زیباترین اشعار طنزآمیز را میسرود، که نه تنها دلها را شاد میکرد، بلکه لحظاتی به یادماندنی را از خود به یادگار می گذاشت.
مهدی با اخلاق نیکش الگویی بینظیر برای عاشقان راهش بود و یادش همیشه در دلهایمان زنده خواهد ماند. در دوران پرچالش زندگی، او چون ستارهای درخشید و با نورش، پرچم حقیقت و محبت را در دل ما افراشت. یادش گرامی و روحش شاد باد.
ارتباط ما با شهید مهدی طهماسبی فراتر از یک دوستی عادی بود؛ این ارتباط خاص و معنوی، همچون نوری در دل تاریکیها، همواره در قلوب دوستدارانش میدرخشید. نه تنها به خاطر کار و وظایف مشترکمان، بلکه به خاطر احساسی عمیق و ناگسستنی که با یکدیگر داشتیم. غنای این پیوند را در جلسات و هیئتهای مذهبی که بهصورت دورهای و مناسبتی در خانههای یکدیگر برگزار میکردیم، میتوانستیم حس کنیم. در آن نشستها، حاج مهدی و شهید عشریه، که مداح جلسات بودند، در مداحی و روضهخوانی هایشان دلهای ما را با عشق و ایمان پر میکردند. اکنون با حسرتی عمیق، این جلسات بعد از شهادت ایشان به خاموشی گراییده است.
شهید مهدی، بهخصوص در حال و هوای ایام سوگواری محرم، با روضه هایش در مورد اصحاب و یاران حضرت اباعبدالله و یاران شان به ویژه حضرت زینب و رقیه سلام الله علیهما همواره دلی پرشور و سرشار از عشق و محبت به اهل بیت علیهم السلام داشت. او با اشعاری احساسی و دلنشینش، در ایام فاطمیه، با ذکر نام حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها، آتش اشتیاق به عشق اهل بیت (ع) را در دلهای ما شعلهور میکرد و همگان را به یاد مصیبتهای خاندان پیامبر (ص) میانداخت.
علاوه بر مداحیاش، حاج مهدی نقش میاندار را در هیأت ها با جدیت و نشاط خاصی ایفا میکرد. با آن پیراهن مشکی همیشگیاش، او به عنوان میاندار، به صورت جدی و فعال عمل میکرد و همواره میکوشید تا فضایی گرم و معنوی را در مراسمات سینه زنی ایجاد کند.
روح مبارک شهید مهدی طهماسبی، با اخلاص و فداکاریاش، گواهی است بر راهی که باید تا ابد ادامه یابد. یاد و خاطرهاش همچون نوری جاودانه در دلهایمان خواهد ماند و درس ایثار و یقین را به همگان خواهد آموخت. یادش گرامی و روحش شاد باد.
شهید مدافع حرم مهدی طهماسبی، در میان دوستان و همکاران، چون لنگری قابل اتکا بود که همیشه دوستانش را به آرامش و صفا دعوت میکرد. اگر روزی بحث و جدل یا ناراحتی میان دوستان در میگرفت و سایهای بر دلها میافکند، او با روحی با نشاط و بینش عمیقش سعی میکرد تا اختلافات را با شوخی و خنده حل کند. مهدی به خوبی میدانست که لحظات سخت میتواند روحیههای ما را تضعیف کند و با کلام شیرینش، توانسته بود تنشها را از بین ببرد و دلها را دوباره به هم نزدیک کند.
در واقع، او از یک نرمش خاص بهرهمند بود که میتوانست فضای ناخوشایند را به وادی آرامش تبدیل کند. اگر خدای ناکرده غیبت یا سخنی ناپسند میان ما رخ میداد، حاج مهدی با کلامی حکیمانه و مهربان، سعی میکرد بحث را به سوی امورات مثبتتر و سازندهتر هدایت کند. او به همه میآموخت که در مسیر پیچ و خم زندگی، مرام و روحیه پهلوانی با صداقت و بی آلایشی حلال مشکلات است و بدین ترتیب فکر و زبانمان را به خوبی و زیبا گفتن و خوب اندیشیدن وا میداشت.
حاج مهدی به طرز شگفتآوری توانایی داشت تا دلهای غمگین را شاد کند و روحیهها را برای حرکت به سوی مکارم اخلاقی تقویت کند. او میدانست که محبت و دوستی، از بالاترین ارزشهاست و به همین دلیل تلاش میکرد تا در سایه این محبت، قلبها را به هم پیوند دهد. یادش همیشه در دلهایمان خواهد ماند و روحش نوری بر سویدای ما خواهد بود. یاد شهید مهدی طهماسبی گرامی باد، که همواره بلندی روحش سرمشقی از ایثار و دوستی و محبت و الفت را برای دوستدارانش باقی گذاشت.
شهید طهماسبی انسانی جامعالاطراف و فراتر از یک فرد حرفهای و متعهد به کار بود. ویژگی بارز او این بود که محدود به امور شغلی و تخصصی خود نمیشد؛ بلکه در زمینههای مختلف دیگری نیز فعال و دغدغه مند بود. او جدای از اینکه مربی متخصص و تراز اول در دانشگاه افسری و در رشته های «مهندسی رزمی و تخریب و انفجارات»، «نقشه خوانی، ناوبری و جهت یابی» و همچنین «جغرافیای نظامی مرزهای ایران» بود؛ هر هفته شبهای سهشنبه نیز از ساعت ۹:۳۰ تا ۰۳:۰۰ بامداد، در مسجد مقدس جمکران به همراه گروهی از دوستان و همکارانش به جمعآوری نذورات میپرداخت. این کار نه تنها نشانگر منش خداپسندانه او بود بلکه نذر و نیازهای مؤمنین را به بهترین شکل ممکن برآورده میکرد. مهدی در دکههایی که برای این منظور در محوطه مسجد ایجاد شده بود، با شور و عشق خدمت میکرد و قلبش را از نور حضرت صاحب الزمان ارواحنا فداه مملو می ساخت.
به جز این فعالیتها، حاج مهدی داوری تراز اول در عرصه فوتبال بود. او همواره در کلاسهای داوری تخصصی که در شهر قم و یا حتی خارج از این شهر برگزار میشد، شرکت میکرد. چند بار او را به محل برگزاری کلاسهایش رساندهام و همیشه از حساسیت و نگرانیاش درباره سر وقت رسیدن به کلاس، شگفتزده میشدم. مهدی به گونهای متعهد و جدی در ورزش جودو نیز فعالیت میکرد و این خود نشان دهنده روحیه ورزشی و تلاش مداوم او بود.
علاوه بر تمامی این فعالیتها، حاج مهدی به عنوان “هادی سیاسی” نیز در محل کار فعالیت میکرد و در مسائل سیاسی کشور بسیار پیگیر و با بصیرت عمل مینمود. او در مباحث سیاسی، حضوری فعال داشت و همواره به دنبال شناخت دقیق و درست از وضعیتهای جاری بود. چندی پیش (پس از شهادت)، کارت “هادی سیاسی” او که یک سال قبل از شهادت مدارکش را ارائه داده بود، آماده و به خانوادهاش تحویل داده شد؛ این نشان از تعهد و پیگیری او در عرصههای جهاد تبیین در جامعه داشت.
مهدی طهماسبی با وجود تمام این فعالیتها و تعهدات، نماد صداقت، خیرخواهی و مسئولیتپذیری بود. یادش همیشه در دلهای ما زنده خواهد ماند و درسهایی از ایمان و فداکاری را در جانهایمان خواهد نشاند. روحش شاد و یادش گرامی باد.
شهید حاج مهدی طهماسبی، مربی برجسته مهندسی رزمی و تخریب، با علاقه و تجربهای مثال زدنی در این رشته، به عنوان مسئول کمیته تخریب و انفجارات در مرکز علویون فعالیت میکرد. موفقیت او در این کار نهتنها صرفاً بر اساس مهارتهای فنیاش بلکه به خاطر مدیریت و اخلاق نیکویش بود که موجب میشد مربیان دیگر نیز با علاقه و انگیزه به همکاری با این کمیته بپردازند. همانطور که در قرآن فرموده شده است: «وَ أَن لَوِ اسْتَقَامُوا عَلَى الطَّرِيقَةِ لَأَسْقَيْنَاهُمْ مَاءً غَدَقًا» (جن: 16)، مدارا و اخلاق خوب او سبب میشد تا مسیر سخت و حساس شغلی اش بدون مشکل و با همکاری کامل پیش رود.
مربیان تاکتیک، وقتی حاج مهدی در تمرینات اردوگاهی حضور داشت، هیچ نگرانی از بابت کیفیت اجرای انفجارات نداشتند و با خیال راحت و مطمئن میتوانستند تمرینات تاکتیکی را اجرا کنند. دقت و تعهد او در کار، همواره خاطری آسوده به سایرین میداد. اما آنچه واقعاً باعث میشد تا ویژگی دیگری که مربیان را به همکاری با حاج مهدی علاقهمند میکرد، روحیه ابتکار و خلاقیتی بود که در زمینه انفجارات و تخریب از خود نشان میداد. این خلاقیت موجب میشد کلاسهای عملی، علاوه بر حفظ حداکثر ایمنی، با جذابیت و تنوع زیادی برگزار شود.
او با استفاده از ایدههای نوآورانه و روشهای جدید، همواره سعی میکرد تا تمرینها را فراتر از یک فرآیند خشک و بیروح عادی ارائه دهد. این رویکرد به دانشجویان افسری انرژی و انگیزه میداد و باعث میشد تا در کنار یادگیری اصول فنی، از فرآیند آموزش لذت ببرند و به علاوه، تکنیک های تخصصی مربوطه را به صورت عمیقتری درک کنند.
یاد و خاطره حاج مهدی طهماسبی، در قلب و ذهن دوستدارانش همواره زنده خواهد ماند. او نماد انسانیتی بود که در کنار تخصص، به روابط انسانی و دوستانه اهمیت میداد. روحش شاد و یادش گرامی باد.
حاج مهدی طهماسبی نه تنها خودش اهل تحقیق و مطالعه بود، بلکه همواره دانشجویان و فراگیران را نیز به این امر تشویق میکرد. او به خوبی میدانست که یادگیری و کسب علم از مهمترین راههای پیشرفت در هر زمینهای است و همواره این را از خداوند مطالبه می کرد، چنانکه در قرآن کریم آمده است: «قُل رَّبِّ زِدْنِي عِلْمًا» (طه: 114)؛ این دعوت به دانش، همواره در رفتار و گفتار او مشهود بود.
به عنوان نمونه در یکی از موارد، حاج مهدی با همکاری یکی از فراگیرانش بهصورت ابتکاری و خلاقانه، یک دستگاه ریموت کنترل برای انفجارات از راه دور تهیه کرده بود. این ابداع نوآورانه، تنها یک پروژه فنی نبود، بلکه نمادی از تفکر خلاق و استفاده مناسب از ظرفیتهای دانشجویان تحت آموزش او بود. حاج مهدی با استفاده از این دستگاه در برخی از دورهها، نهتنها به بهبود کیفیت آموزش کمک کرده بود بلکه به دانشجویان این امکان را میداد تا تکنیکها و مهارتهای جدید را در عمل تجربه کنند.
علاوه بر این ابتکارات، حاج مهدی جزوات درسی مختلفی نیز تألیف و گردآوری کرده بود که شامل موضوعات مهمی چون تخریب و انفجارات، نقشهخوانی و قطبنما و جهتیابی و همچنین جغرافیای نظامی مرزهای ایران میشد. این جزوات که بهویژه برای دورههای افسری طراحی شده بودند، نشاندهنده عمق دانش و تعهد او به ارتقای آموزش در زمینههای نظامی بود.
این روحیه ابتکار و تشویق به خلاقیت، نقطه قوتی در کلاسهای او محسوب میشد و موجب می گردید که دانشجویان نه تنها به یادگیری علاقهمند شوند بلکه خود را در فرایند آموزش فعالتر احساس کنند. حاج مهدی با تکیه بر آیات و روایات، همواره نشان میداد که علم و فناوری در خدمت رشد و پیشرفت قرار دارند و میتوان با خلاقیت به حل مسائل پیچیده پرداخت. یاد و خاطره او در دلهای ما همیشه جاودانه خواهد ماند و آموزههایش، چراغ راه آینده ما خواهد بود. روحش شاد و یادش گرامی باد.
حاج مهدی طهماسبی همچنین از مربیان تراز اول در حوزه نقشهخوانی و ناوبری بود. او در این زمینه با علاقه و عشق خاصی به تحقیق و تدریس میپرداخت و همواره با اشتیاق به دنبال گسترش دانش خود و دیگران بود. در مواجهه با هر سوالی که برای مربیان یا دانشجویان پیش میآمد، او با سماجت و پشتکار فراوان به پیگیری و حل آن میپرداخت و با هوش و ذکاوتی که داشت، همیشه به نتایج دقیق و کاربردی دست مییافت.
به عنوان نمونه، یک بار سوالی برای ما مطرح شد: آیا امکان دارد مختصاتهایی با واحدهای متفاوت را به یکدیگر تبدیل کرد؟ حاج مهدی با استفاده از روشهای پیچیده، به بررسی این موضوع پرداخت. پس از مطالعات و تحقیقات گسترده، موفق شد فرمولی را به دست آورد که به وسیله آن، تبدیل مختصات قائمزاویه به مختصات جغرافیایی و بالعکس، تا حدی امکانپذیر بود.
حاج مهدی به همگان میآموخت که علم و تحقیق، کلیدهای دستیابی به موفقیت هستند و برای هر مشکل، راه حلی وجود دارد، به شرطی که اندکی کنجکاوی و پشتکار نشان دهیم. یاد و خاطره او در دلهای رهروانش جاودانه خواهد ماند و آموزههایش، چراغ راهی برای آینده ما خواهد بود. روحش شاد و یادش گرامی باد.
حاج مهدی طهماسبی در تمامی زمینههای مربیگری خود، همواره از مشورت و تبادل اطلاعات با سایر مربیان ابایی نداشت. او با کمال تواضع و بدون هیچگونه غرور، برای کسب علم و تجربه تلاش میکرد و این نگرش او بیشتر به دلیل ایمان به اهمیت فراگیری دانش بود.
همانطور که در قرآن کریم آمده است: «وَ تَعاونوا عَلَى الْبِرِّ وَ التَّقوَى» (مائده: 2)، او به خوبی درک کرده بود که همکاری و تبادل تجربیات، مسیر رشد و تعالی را هموار میسازد. حاج مهدی بدون هیچ تکلفی و با روحیهای فروتنانه، اطلاعات تخصصی خود را در اختیار سایر مربیان قرار میداد. او معتقد بود که اشتراکگذاری دانش و تجربیات نهتنها به بهبود کیفیت آموزش بلکه به ارتقای روحیه تیمی نیز کمک میکند. این رفتار او الگویی برای دیگران بود و به ما میآموخت که در یادگیری علوم، هیچ چیز نباید مانع باشد.
یاد و خاطر حاج مهدی طهماسبی در یادهای عاشقانش باقی خواهد ماند و آموزههایش در دلهای رهروانش، ادامهگر راه او خواهد بود. روحش شاد و یادش گرامی باد.
در زمستان سال ۹۲، به همراه شهید عشریه و شهید طهماسبی به مأموریتی برای برگزاری رزمایش دفاع از کوی و برزن به منطقه عسلویه اعزام شدیم. این رزمایش به مدت سه روز ادامه داشت و در این مدت، فقط یک مربی تخریب داشتیم که آنهم حاج مهدی طهماسبی بود.
به دلیل فشردگی تمرینات و برنامهها، حاج مهدی ناچار بود همزمان دو مسئولیت را بر عهده بگیرد: اجرای انفجارات مرتبط با عملیات تأخیری که بنده مسئول آن بودم و همچنین انفجارات مربوط به عملیات ضدهلیبرن که شهید عشریه مسئول اجرای آن بود. با توجه به فاصله مکانی و محدودیتهای موجود در وسایل ترابری، این امر بسیار پرزحمت و خستهکننده بود.
اما حاج مهدی عزیز با کمال علاقه و تلاشی وصفناپذیر، این تمرینات را بهخوبی و با کیفیتی عالی به اجرا درآورد. او به ما نشان داد که با ارادهای قوی و تلاشی مجاهدانه، میتوان بر دشواریها فائق آمد و در راستای انجام وظایف خود به بهترین شکل ممکن عمل کرد. تلاش و صبر او در این شرایط سخت، گواهی بر عزم راسخ او بود. یاد و خاطرهاش همیشه در دلهای رهروانش زنده خواهد ماند و آموزههایش چراغراهی برای عاشقانش خواهد بود. روحش شاد و یادش گرامی باد.
همه حرفش نماز اول وقت بود. در هر شرایطی نماز اول وقت را بجا می آورد و نسبت به آن حساس بود. یا جماعت و در مسجد یا با خانواده در خانه اقامه می کرد. گاهاً با بچه ها به مسجد می رفت برای نماز جماعت. در مهمانی یا در مسافرت برای برادر کوچکش که طلبه بود سجاده پهن میکرد او امام جماعت میشد و پدر ، اهالی خانه و خودش به او اقتدا می کردند. در کلاس های آموزشی اش به دانشجویان نماز اول وقت را دائماً سفارش می کرد . در اردوهای آموزشی و میدان جنگ نماز اول وقت اولویت او بود.
یاد این حرف افتادم:
《لبیک یا حسین(ع) یعنی #نماز_اول_وقت》
[نقل از پدر بزرگوار شهید]
حاج مهدی طهماسبی در عرصه جنگ نرم نیز در خط مقدم قرار داشت. او به عنوان یک پاسدار انقلاب اسلامی در این راستا تلاش زیادی میکرد و بهطور مستمر دغدغهمند بود که به شبهات و ابهاماتی که در فضای مجازی مطرح میشود پاسخ دهد.
روزی یکی از دوستانش در پروفایل خود عبارت «کلب الرقیه» را نوشته بود. حاج مهدی به او گفت: «نام پروفایلت را عوض کن. ما نباید باعث وهن شیعه شویم و به وهابیت بهانه بدهیم.» این جمله، نشاندهنده نگرانی او نسبت به حفظ اعتبار مکتب تشیع و دفاع از آن در برابر هجمههای فرهنگی و فکری دشمنان بود.
حاج مهدی به خوبی میدانست که ورود در این عرصه مستلزم داشتن بصیرت و آگاهی در برابر چالشها و شبهات است. او بهعنوان یک پیشرو در این زمینه، همواره در تلاش بود تا پیروان اهل بیت(ع) را به تصحیح و تقویت مبانی اعتقادیشان توصیه کند. یاد و خاطره او همیشه در دلها زنده خواهد ماند. روحش شاد و یادش گرامی باد.
تخریب رشته ایست که آدم رو به خدا نزدیک میکنه. یکی از دلایل قرب الی الله این شهید، TNT و C4 بوده. کاش همه تخریب چیا اینطور باشن.
روحش شاد ویادش گرامی باد..واقعا ازته دل و عاشقانه مداحی کرد
انشاءالله ادامه دهنده راهش باشیم…
روحش شاد و یادش گرامی
انشاءالله مورد شفاعت این شهید والامقام قرار بگیریم و ادامه دهنده راهشون باشیم.